«همین حوالی دوردست» اثر ربه‌کا سولنیت، کاوشی عمیق و شاعرانه در باب همدلی، حافظه و قدرت داستان‌سرایی است. کتاب با یک تصویر ساده و ملموس آغاز می‌شود: نویسنده ناگهان با مقدار زیادی زردآلو روبرو می‌شود که از باغ خانه مادری‌اش که اکنون به آلزایمر مبتلاست، برایش فرستاده شده. این هدیۀ غیرمنتظره، به استعاره‌ای برای تمام کتاب تبدیل می‌شود و سولنیت را به سفری در خاطرات، داستان‌ها و مفاهیم گوناگون می‌کشاند. او از این نقطه عزیمتِ شخصی استفاده می‌کند تا ارتباط میان «دور» و «نزدیک» را بکاود؛ اینکه چگونه بیماری می‌تواند عزیزترین فرد زندگی‌مان را به غریبه‌ای دور تبدیل کند و چگونه داستان‌ها و کتاب‌ها می‌توانند غریبه‌های دوردست را برای ما نزدیک و قابل درک سازند.

سولنیت با نثری که ترکیبی از خاطره‌نویسی، نقد ادبی و تاملات فلسفی است، میان داستان شخصی خود و روایت‌های بزرگ‌تر فرهنگی و تاریخی پل می‌زند. او از افسانه‌های پریان و داستان فرانکنشتاین گرفته تا زندگی «چه گوارا» و مصائب جذامیان، همه را به هم می‌بافد تا نشان دهد که چگونه گوش دادن به داستان دیگران—چه واقعی و چه خیالی—اساس توانایی ما برای همدلی و درک جهان است. به گفته خود نویسنده، «کتاب‌ها خلوت‌هایی هستند که در آن‌ها با یکدیگر ملاقات می‌کنیم.» این اثر دعوتی است برای گم شدن در روایت‌ها، تا از این طریق خودمان را بهتر پیدا کنیم و بفهمیم که زندگی ما نیز از رشته‌های بی‌شمار داستان‌های دیگران بافته شده است.

این کتاب برای کسانی نیست که به دنبال یک روایت خطی و سرراست هستند؛ بلکه برای خوانندگانی است که از سفرهای فکری پیچیده و پراز ایهام لذت می‌برند. «همین حوالی دوردست» کتابی است درباره زخم‌ها و مرهم‌ها، درباره فاصله و صمیمیت، و دربارۀ اینکه چگونه عملِ داستان گفتن و داستان شنیدن می‌تواند ما را در سخت‌ترین لحظات زندگی نجات دهد و به هم متصل نگه دارد. این اثر یک مراقبۀ زیبا درباره ماهیت انسانیت و ارتباطات ماست که تا مدت‌ها پس از پایان، ذهن خواننده را به خود مشغول می‌دارد.

Hosted on Acast. See acast.com/privacy for more information.