Page de couverture de Mbrojtja plotësuese dhe e drejta për jetën private_ vendimi i Gjykatës së Bolonjës i 12 dhjetorit 2025

Mbrojtja plotësuese dhe e drejta për jetën private_ vendimi i Gjykatës së Bolonjës i 12 dhjetorit 2025

Mbrojtja plotësuese dhe e drejta për jetën private_ vendimi i Gjykatës së Bolonjës i 12 dhjetorit 2025

Écouter gratuitement

Voir les détails du balado

À propos de cet audio

 Mbrojtja plotësuese dhe e drejta për jetën private: vendimi i Gjykatës së Bolonjës i 12 dhjetorit 2025, regjistri i përgjithshëm 13822 i vitit 2025 Mirëmëngjes, jam avokati Fabio Loscerbo dhe kjo është një episod i ri i podcast-it E Drejta e Imigracionit. Në këtë episod analizojmë një vendim veçanërisht të rëndësishëm të Tribunale Ordinario di Bologna, të dhënë më 12 dhjetor 2025 dhe i regjistruar me numrin e regjistrit të përgjithshëm 13822 të vitit 2025, i cili trajton në mënyrë të qartë dhe të strukturuar çështjen e mbrojtjes plotësuese të bazuar në të drejtën për respektimin e jetës private dhe familjare, në përputhje me nenin 19 të Tekstit Unik të Imigracionit italian. Rasti ka të bëjë me një shtetase të huaj që jetonte në Itali prej shumë vitesh dhe kishte ndërtuar tashmë një jetë të rrënjosur dhe të qëndrueshme në territorin italian. Autoriteti policor kishte refuzuar kërkesën për mbrojtje plotësuese, duke u mbështetur në mendimin negativ të Komisionit Territorial dhe duke e konsideruar nivelin e integrimit shoqëror si të pamjaftueshëm. Gjykata e Bolonjës, me vendimin e 12 dhjetorit 2025, e pranoi ankesën dhe riafirmoi parime juridike që duhet të ishin tashmë të konsoliduara, por që në praktikën administrative vazhdojnë shpesh të shpërfillen. Gjykata sqaroi, para së gjithash, se mbrojtja plotësuese nuk kërkon provën e një rreziku përndjekjeje apo të trajtimeve çnjerëzore ose degraduese. Thelbi i vlerësimit është tjetër: verifikimi nëse largimi nga territori kombëtar do të sillte një shkelje konkrete të së drejtës për jetën private dhe familjare. Kjo e drejtë nuk kufizohet vetëm në lidhjet familjare në kuptimin e ngushtë, por përfshin tërësinë e marrëdhënieve shoqërore, emocionale dhe profesionale që një person ka ndërtuar me kalimin e kohës. Në rastin konkret, Gjykata vlerësoi një sërë elementesh faktike shumë konkrete: qëndrimin e gjatë në Itali, praninë e qëndrueshme të bërthamës familjare, ndjekjen e shkollës nga fëmijët, aktivitetin e punës—edhe pse me karakter sezonal dhe jo të vazhdueshëm—si dhe autonominë në strehim. Të marra së bashku, këto elemente përbëjnë një projekt jete real dhe të strukturuar, i cili nuk mund të sakrifikohet mbi bazën e vlerësimeve abstrakte ose thjesht formale. Një aspekt qendror i vendimit lidhet me parimin e proporcionalitetit. Gjykata e Bolonjës kujton se largimi i një personi tashmë të integruar mund të justifikohet vetëm në prani të arsyeve konkrete dhe aktuale që lidhen me sigurinë kombëtare ose rendin publik. Në mungesë të këtyre arsyeve, shkëputja nga konteksti jetësor i ndërtuar në Itali përbën një ndërhyrje të pajustifikuar në të drejtat themelore, në kundërshtim me nenin 8 të Konventës Evropiane për të Drejtat e Njeriut. Vendimi trajton gjithashtu konceptin e integrimit, duke sqaruar se ai nuk duhet kuptuar si një arritje ideale apo totale. Nuk kërkohet një integrim i plotë, i pakthyeshëm ose përfundimtar. Mjafton të provohet një përpjekje e dukshme dhe e vlerësueshme për t’u integruar në realitetin shoqëror italian, përmes punës, pjesëmarrjes në jetën familjare dhe shoqërore, si dhe ndërtimit të marrëdhënieve të qëndrueshme. Kjo është një qasje realiste, në përputhje me funksionin e vetë mbrojtjes plotësuese, e cila synon të mbrojë situata njerëzore konkrete dhe jo modele teorike. Me rëndësi të veçantë është edhe referimi ndaj regjimit kalimtar. Gjykata riafirmon se, duke qenë se kërkesa ishte paraqitur përpara hyrjes në fuqi të të ashtuquajturit Dekreti Cutro, vazhdon të zbatohet legjislacioni i mëparshëm. Si pasojë, njihet e drejta për një leje qëndrimi me kohëzgjatje dyvjeçare, e cila lejon punësimin, është e rinovueshme dhe e konvertueshme në leje qëndrimi për arsye pune. Ky aspekt shpesh neglizhohet në praktikën administrative, por është vendimtar për jetën e përditshme të personave të përfshirë. Vendimi i Gjykatës së Bolonjës i 12 dhjetorit 2025, regjistri i përgjithshëm 13822 i vitit 2025, përfshihet në një linjë jurisprudenciale tashmë të konsoliduar dhe konfirmon se mbrojtja plotësuese nuk është një koncesion diskrecional i administratës, por një e drejtë subjektive e vërtetë, kur plotësohen kushtet e parashikuara nga ligji. Shpjegimi dhe përhapja e këtyre vendimeve është thelbësore, sepse vetëm përmes zbatimit të saktë të normave dhe përdorimit të ndërgjegjshëm të jurisprudencës mund të garantohet një ekuilibër i drejtë midis ushtrimit të pushtetit shtetëror dhe mbrojtjes efektive të të drejtave themelore. Faleminderit për dëgjimin dhe në episodin e radhës të E Drejta e Imigracionit.
Pas encore de commentaire