Koridor, mekânın en çok unutulan ama en çok hatırlatan yeridir. Ne bir oda kadar sahiplenilir ne de bir kapı kadar dikkat çeker. O, sadece “geçiş” gibi görünür; ama aslında hayatın durakları arasındaki ince bir köprüdür.

Koridorda adımlar yankılanır, gölgeler uzar, hafıza odalardan sızarak duvarlara siner. Uzadıkça zamanı büküyor gibidir; bazen geçmişle gelecek arasında bir geçit, bazen de yalnızlığın dar bir tüneli olur.Uzunluğu boyunca uzanan gölgeler, ayak seslerini yankıya dönüştürür. Kapılar birer ihtimal gibi dizilir; biri açıldığında başka bir hikâye başlar, diğeri kapandığında anılar sessizce duvara siner.

Bir koridordan yürümek, bazen kendi zihninde dolaşmaya benzer. Dar ama sonsuz, sessiz ama konuşkan… Çocukluğun oyun sesleri de, gecenin geç saatteki tekinsiz yankıları da hep buradadır. Koridor, evin hafızasıdır: odaları birbirine bağlarken geçmişi bugüne, hayali gerçeğe bağlar.

Belki de koridor, hayatın ta kendisidir: kapılarla çevrili bir yolculuk, her adımda yeni bir ihtimal…

Koridor, görünmez yolların haritası, evin damarları, zihnin kıvrımlarıdır. Bir bakıma, yaşamın en çok “arada” kalmış hâlidir: varışla çıkış arasında, karar ile tereddüt arasında.

Hazırsanız, şimdi o uzun ve dar yolun içine giriyoruz. Kapıları aralamadan önce, koridorun bize fısıldadığı hikâyelere kulak verelim.