Jezus volgen is nooit makkelijk geweest. Ook de discipelen kwamen er al snel achter dat ze eigenlijk geen idee hadden waar ze aan begonnen waren. Ze twijfelde niet toen Jezus ze riep, maar gaandeweg realiseerden ze zich dat Jezus ver boven hun verwachting ging. Hun goede intenties, woorden en daden kwamen vaak niet overeen.

Vol passie en liefde voor Jezus waren de discipelen bereid om alles op te geven om leven te doen met Jezus. Toch zien we dat ze vaak fouten maakten, soms echt groot en pijnlijk ten opzichte van Jezus. Maar juist in het midden van hun gebrokenheid zien we God machtig aan het werk.

Ook voor ons vandaag is het volgen van Christus een uitdaging. Het betekent dagelijks de strijd aangaan tussen Geest en vlees, trouw blijven aan Gods woord boven onze gevoelens, en Jezus blijven vertegenwoordigen in een wereld die Hem vaak terzijde schuift. Dat is geen gemakkelijke weg — het kost ons iets.

Maar het is de moeite meer dan waard. Want in de navolging van Christus ontdekken we ware vrijheid, diepe vreugde en een leven dat betekenisvol is. En wanneer we struikelen, tilt Gods genade ons weer op. Hij blijft ons vormen, onderwijzen en dragen. Het leven als discipel vraagt offers, maar het brengt ons dichter bij de bron van alle leven: Jezus zelf.

In het leven van Jezus kunnen we niet spreken van falen. Wel zien we in de tuin van Getsemane hoe zwaar Zijn strijd was met de wil van de Vader. Daar bad Hij: “Vader, als U het wilt, neem deze beker dan van Mij weg; maar laat niet Mijn wil, maar de uwe geschieden.” (Lucas 22:42)

Ondanks de intensiteit van die worsteling koos Jezus uiteindelijk resoluut voor de wil van de Vader — koste wat het kost.

Discipelschap is niet dat we altijd alles begrijpen of dat het makkelijk is, maar dat we, net als Jezus, zeggen: “Niet mijn wil, maar Uw wil geschieden.”

Persoonlijk geloof ik dat Jezus volgen in de kern draait om leren lief te hebben: leren liefhebben van God, van Zijn schepping en van Zijn mensen. God heeft niet alleen lief, Hij is liefde. Daarom is het voor ons als discipelen essentieel om in die liefde te groeien.

Toch maakt de zonde het moeilijk om onvoorwaardelijk lief te hebben. Vaak overheerst de angst dat anderen ons tekort zullen doen. We zijn geneigd relaties en situaties te benaderen vanuit wat ze ons opleveren, in plaats van wat wij kunnen geven.

Maar wanneer we naar Jezus kijken, zien we een God die werkelijk alles op het spel zet om met ons in relatie te treden. Hij hield niets achter. Daarom is de vraag onvermijdelijk: kunnen we onszelf echt discipelen van Jezus noemen, als we niet bereid zijn onze naasten lief te hebben?

Wanneer we besluiten iemand te volgen op sociale media, doen we dat meestal omdat we geïnteresseerd zijn in zijn of haar leven. We willen weten wat die persoon doet, waar hij of zij voor staat, en wie er deel uitmaakt van dat leven. Onze interesse gaat dus niet alleen uit naar wat iemand zegt, maar ook naar wie die persoon is.

Definitie van discipel: iemand die zich toewijdt aan het leren van en het volgen van de lessen van een meester.

Jezus nodigt ons uit om Hem te volgen, net zoals Hij Zijn eerste discipelen uitnodigt.

Hij vroeg ze niet om hem te volgen nadat ze al hun theologie in orde hadden. Hij vroeg ze niet om hem te volgen nadat ze hun leven op orde hadden gebracht, en hij vroeg ze niet om hem te volgen nadat ze zonder twijfel 100% in hem geloofden. Hij vroeg ze om een andere weg te kiezen dan wat ze aan het bewandelen waren. En Hij vroeg ze om met hem te zijn. Leven samen te doen. Nogmaals het gaat om een relatie.

Wanneer we die uitnodiging – om welke reden dan ook – aannemen, wordt er van ons op zijn minst toewijding verwacht in het volgen van het onderricht van De Meester. Geen perfectie, maar toewijding.

De relaties in onze levens hebben een enorme impact op wie we zijn en op ons welzijn. We kennen allemaal voorbeelden van relaties, soms in ons eigen leven, soms in het leven van anderen, die vastlopen. De gevolgen, pijn, gekwetstheid die vastgelopen relaties kunnen teweegbrengen is groot, waardoor veel mensen rondlopen met bitterheid, boosheid of wrok in hun hart.

Door het verhaal van de bijbel heen is God een relationele God. Zijn hart gaat uit naar relaties; de kwaliteit van onze relaties. Doorheen verhalen en de wet zien we ook een God die ons laat zien wat Zijn plan is wanneer relaties vastlopen: verzoening. God, de relationele God, is ook een God van verzoening. Verzoening is altijd deel van Zijn plan met ons. Het evangelie zelf is een boodschap van verzoening (2 Korinthiërs 5:17-20). Wij die verzoend zijn met God door wat Jezus gedaan heeft. En wij die nu ambassadeurs zijn van dezelfde verzoening. We participeren in Gods plan om te verzoenen. (Matt. 5;9).

Ook waar Jezus verscheen tijdens zijn bediening op aarde, volgde er verzoening. Zacheüs was een tollenaar die de lokale bevolking met goedkeuring en in opdracht van Rome afperste met belastingen. Hij was dus allerminst geliefd of graag gezien door mensen in zijn omgeving. Zijn relaties met de mensen in zijn omgeving moeten gekenmerkt geweest zijn door haat, afwijzen… Door een ontmoeting met Jezus komt Zacheüs tot inkeer en vergoedt iedereen die hij afgeperst heeft viervoudig. Eén ontmoeting met Jezus zorgt ervoor dat Zacheüs verzoening wil zoeken met degene die hij onrecht aangedaan had.

Net zoals Jezus een wonder doet in het hart van Zacheüs zodat hij verzoening wil zoeken, wil Hij een wonder doen in onze relaties. Hij is degene die een doorbraak kan brengen waar er voorheen een patstelling was. We mogen vol geloof en verwachting bidden dat God onze relaties herstelt.

Herstel in relaties begint meestal met onszelf. Vaak wil God eerst een werk doen in ons voor Hij onze relatie kan herstellen. Een doorbraak in relaties start met overgave van ons hart aan God zodat Hij het kan herstellen. Dit is moeilijk en pijnlijk soms, zeker wanneer er ons onrecht gedaan werd. Mag God ons hart eerst herstellen? Misschien moeten we vergeven of zelf de eerste stap zetten, ook al was de ander in fout. (Mat. 6:14-15).

Terwijl God aan het werk is in ons hart, mogen we God uitnodigen in onze relaties en een wonder verwachten. We nodigen God uit in onze relaties door voor mensen te bidden (vooral voor mensen met wie we niet overeenkomen) (Mat. 5:43-44); door de mensen die we liever niet meer zouden zien te zegenen (Luk. 6:27-28) en door goed te doen voor de mensen die je niet kunt uitstaan (Rom. 12:17-21).

In Markus 6:30-44 zien we hoe Jezus een grote menigte voedt met slechts vijf broden en twee vissen. De discipelen zagen vooral de schaarste en stelden de praktische vraag hoe zoveel mensen ooit gevoed konden worden. Jezus keek echter niet naar wat ontbrak, maar naar wat er wél was, en Hij bracht dat kleine in Gods handen. Door te zegenen en te breken, werd het weinige overvloedig en bleef er zelfs meer over dan waarmee men begonnen was. Dit wonder laat ons zien dat God niet alleen voorziet in onze noden, maar dat Zijn voorziening vaak verder gaat dan wij durven verwachten. Waar wij tekort zien, ziet Hij mogelijkheden. Het daagt ons uit om te vertrouwen op Zijn zorg, om ons kleine beetje in geloof bij Hem te brengen en om te ontdekken dat Hij overvloed kan geven die ook een zegen wordt voor anderen.

God is niet alleen bezorgd over onze fysieke gezondheid maar ook over onze innerlijke gezondheid, onze emoties, onze gedachten… Iedereen die lang genoeg leeft komt momenten of seizoenen tegen van angst, onzekerheid, bezorgdheid, eenzaamheid, woede, emotionele pijn; veroorzaakt door anderen in ons leven, door omstandigheden, of soms door onze eigen fout keuzes.

Naast verhalen van hoe Jezus mensen geneest, bracht Jezus ook emotioneel herstel waar Hij mensen ontmoette. In Marcus 5 lezen we over een vrouw die lijdt aan bloedverlies. De emotionele en relationele gevolgen van deze aandoening moeten enorm geweest zijn voor deze vrouw. Zij leefde aan de rand van de maatschappij letterlijk en figuurlijk, beschouwd als minderwaardig. Jezus geneest haar fysiek, maar het gaat veel verder dan dat. Hij ziet haar, Hij geeft haar aandacht en waarde. De Messias, Zoon van God ziet deze vrouw en voor Hem is ze veel waard.

Wanneer de discipelen in een storm terechtkomen en angstig worden, stilt Jezus de storm; Hij stilt de storm op het meer, maar ook de storm in hun hart. Ook wanneer Petrus verteerd wordt door schuldgevoelens na zijn verraad brengt Jezus herstel.

God kent en ziet onze emoties. Hij verwelkomt ze. Doorheen de psalmen (ook in Ps. 61) zien we mensen, bidders, aanbidders die God aanroepen, die eerlijk zijn tegenover God over hoe ze zich voelen. In het midden van de storm is God onze rots, onze toren (bescherming), onze toevlucht (bescherming), onze tent (aanwezigheid), een beschutting (voorziening) en degene die herstel wilt brengen; doorheen een wonder en doorheen een proces naar herstel.

In Marcus 4:35-41 lezen we hoe Jezus de storm op het meer tot bedaren bracht. De discipelen waren in paniek en riepen uit: “Meester, kan het U niets schelen dat wij vergaan?” Jezus stond op, sprak de storm toe en er kwam een grote stilte. Daarna confronteerde Hij hen met de vraag: “Waarom zijn jullie zo bang? Hebben jullie nog geen geloof?” Dit moment laat zien dat geloof groeit wanneer we Jezus vertrouwen, ook als omstandigheden ons overweldigen. In Matteüs 8:5-13 ontmoeten we de Romeinse centurio die geloofde dat Jezus slechts één woord hoefde te spreken en zijn knecht zou genezen. Jezus was verbaasd over dit geloof en zei: “Zo’n groot geloof heb Ik zelfs in Israël niet gevonden.” Deze twee verhalen samen tonen ons dat geloof groeit door te erkennen wie Jezus werkelijk is: Heer over de natuur, ziekte en dood. Hij is de God die geneest en bevrijdt.