Épisodes

  • Mbrojtja plotësuese dhe e drejta për jetën private_ vendimi i Gjykatës së Bolonjës i 12 dhjetorit 2025

    Mbrojtja plotësuese dhe e drejta për jetën private_ vendimi i Gjykatës së Bolonjës i 12 dhjetorit 2025
    Dec 20 2025
    Mbrojtja plotësuese dhe e drejta për jetën private: vendimi i Gjykatës së Bolonjës i 12 dhjetorit 2025, regjistri i përgjithshëm 13822 i vitit 2025 Mirëmëngjes, jam avokati Fabio Loscerbo dhe kjo është një episod i ri i podcast-it E Drejta e Imigracionit. Në këtë episod analizojmë një vendim veçanërisht të rëndësishëm të Tribunale Ordinario di Bologna, të dhënë më 12 dhjetor 2025 dhe i regjistruar me numrin e regjistrit të përgjithshëm 13822 të vitit 2025, i cili trajton në mënyrë të qartë dhe të strukturuar çështjen e mbrojtjes plotësuese të bazuar në të drejtën për respektimin e jetës private dhe familjare, në përputhje me nenin 19 të Tekstit Unik të Imigracionit italian. Rasti ka të bëjë me një shtetase të huaj që jetonte në Itali prej shumë vitesh dhe kishte ndërtuar tashmë një jetë të rrënjosur dhe të qëndrueshme në territorin italian. Autoriteti policor kishte refuzuar kërkesën për mbrojtje plotësuese, duke u mbështetur në mendimin negativ të Komisionit Territorial dhe duke e konsideruar nivelin e integrimit shoqëror si të pamjaftueshëm. Gjykata e Bolonjës, me vendimin e 12 dhjetorit 2025, e pranoi ankesën dhe riafirmoi parime juridike që duhet të ishin tashmë të konsoliduara, por që në praktikën administrative vazhdojnë shpesh të shpërfillen. Gjykata sqaroi, para së gjithash, se mbrojtja plotësuese nuk kërkon provën e një rreziku përndjekjeje apo të trajtimeve çnjerëzore ose degraduese. Thelbi i vlerësimit është tjetër: verifikimi nëse largimi nga territori kombëtar do të sillte një shkelje konkrete të së drejtës për jetën private dhe familjare. Kjo e drejtë nuk kufizohet vetëm në lidhjet familjare në kuptimin e ngushtë, por përfshin tërësinë e marrëdhënieve shoqërore, emocionale dhe profesionale që një person ka ndërtuar me kalimin e kohës. Në rastin konkret, Gjykata vlerësoi një sërë elementesh faktike shumë konkrete: qëndrimin e gjatë në Itali, praninë e qëndrueshme të bërthamës familjare, ndjekjen e shkollës nga fëmijët, aktivitetin e punës—edhe pse me karakter sezonal dhe jo të vazhdueshëm—si dhe autonominë në strehim. Të marra së bashku, këto elemente përbëjnë një projekt jete real dhe të strukturuar, i cili nuk mund të sakrifikohet mbi bazën e vlerësimeve abstrakte ose thjesht formale. Një aspekt qendror i vendimit lidhet me parimin e proporcionalitetit. Gjykata e Bolonjës kujton se largimi i një personi tashmë të integruar mund të justifikohet vetëm në prani të arsyeve konkrete dhe aktuale që lidhen me sigurinë kombëtare ose rendin publik. Në mungesë të këtyre arsyeve, shkëputja nga konteksti jetësor i ndërtuar në Itali përbën një ndërhyrje të pajustifikuar në të drejtat themelore, në kundërshtim me nenin 8 të Konventës Evropiane për të Drejtat e Njeriut. Vendimi trajton gjithashtu konceptin e integrimit, duke sqaruar se ai nuk duhet kuptuar si një arritje ideale apo totale. Nuk kërkohet një integrim i plotë, i pakthyeshëm ose përfundimtar. Mjafton të provohet një përpjekje e dukshme dhe e vlerësueshme për t’u integruar në realitetin shoqëror italian, përmes punës, pjesëmarrjes në jetën familjare dhe shoqërore, si dhe ndërtimit të marrëdhënieve të qëndrueshme. Kjo është një qasje realiste, në përputhje me funksionin e vetë mbrojtjes plotësuese, e cila synon të mbrojë situata njerëzore konkrete dhe jo modele teorike. Me rëndësi të veçantë është edhe referimi ndaj regjimit kalimtar. Gjykata riafirmon se, duke qenë se kërkesa ishte paraqitur përpara hyrjes në fuqi të të ashtuquajturit Dekreti Cutro, vazhdon të zbatohet legjislacioni i mëparshëm. Si pasojë, njihet e drejta për një leje qëndrimi me kohëzgjatje dyvjeçare, e cila lejon punësimin, është e rinovueshme dhe e konvertueshme në leje qëndrimi për arsye pune. Ky aspekt shpesh neglizhohet në praktikën administrative, por është vendimtar për jetën e përditshme të personave të përfshirë. Vendimi i Gjykatës së Bolonjës i 12 dhjetorit 2025, regjistri i përgjithshëm 13822 i vitit 2025, përfshihet në një linjë jurisprudenciale tashmë të konsoliduar dhe konfirmon se mbrojtja plotësuese nuk është një koncesion diskrecional i administratës, por një e drejtë subjektive e vërtetë, kur plotësohen kushtet e parashikuara nga ligji. Shpjegimi dhe përhapja e këtyre vendimeve është thelbësore, sepse vetëm përmes zbatimit të saktë të normave dhe përdorimit të ndërgjegjshëm të jurisprudencës mund të garantohet një ekuilibër i drejtë midis ushtrimit të pushtetit shtetëror dhe mbrojtjes efektive të të drejtave themelore. Faleminderit për dëgjimin dhe në episodin e radhës të E Drejta e Imigracionit.
    Voir plus Voir moins
    5 min
  • الحماية التكميلية والحق في الحياة الخاصة_ حكم محكمة بولونيا بتاريخ 12 ديسمبر 2025، السجل العام رقم 13822 لسنة 2025

    الحماية التكميلية والحق في الحياة الخاصة_ حكم محكمة بولونيا بتاريخ 12 ديسمبر 2025، السجل العام رقم 13822 لسنة 2025
    Dec 20 2025
    الحماية التكميلية والحق في الحياة الخاصة: حكم محكمة بولونيا بتاريخ 12 ديسمبر 2025، السجل العام رقم 13822 لسنة 2025 صباح الخير، أنا المحامي فابيو لوسيربو، وهذه حلقة جديدة من بودكاست قانون الهجرة. في هذه الحلقة نحلّل حكماً بالغ الأهمية صادرًا عن Tribunale Ordinario di Bologna بتاريخ 12 ديسمبر 2025، والمقيّد تحت السجل العام رقم 13822 لسنة 2025، والذي تناول بشكل واضح ومنهجي مسألة الحماية التكميلية القائمة على الحق في احترام الحياة الخاصة والعائلية، وفقًا للمادة 19 من النصّ الموحّد لقانون الهجرة الإيطالي. تتعلق القضية بمواطِنة أجنبية تقيم في إيطاليا منذ سنوات طويلة، وقد بنت حياة متجذّرة ومستقرة في البلاد. وكانت جهة الشرطة قد رفضت طلب الحماية التكميلية استنادًا إلى الرأي السلبي للجنة الإقليمية، معتبرةً أن مستوى الاندماج الاجتماعي غير مثبت بشكل كافٍ. غير أن محكمة بولونيا، بحكمها الصادر في 12 ديسمبر 2025، قبلت الطعن وأعادت التأكيد على مبادئ قانونية كان يفترض أن تكون مستقرة، لكنها ما تزال تُهمل في الممارسة الإدارية. أوضحت المحكمة، أولاً، أن الحماية التكميلية لا تشترط إثبات خطر الاضطهاد ولا التعرض لمعاملة لا إنسانية أو مهينة. فجوهر التقييم يختلف، إذ يتمثل في التحقق مما إذا كان الإبعاد عن الإقليم الوطني سيؤدي إلى انتهاك فعلي للحق في الحياة الخاصة والعائلية. وهو حق لا يقتصر على الروابط الأسرية بالمعنى الضيق، بل يشمل مجمل العلاقات الاجتماعية والعاطفية والمهنية التي بناها الشخص على مرّ الزمن. وفي القضية محلّ النظر، أولت المحكمة أهمية لعناصر واقعية ملموسة، من بينها طول مدة الإقامة في إيطاليا، والاستقرار العائلي، وانتظام الأبناء في المدارس، والنشاط المهني—even وإن كان موسميًا أو غير متواصل—إضافة إلى الاستقلال السكني. وتشكل هذه العناصر، عند النظر إليها مجتمعة، مشروع حياة حقيقيًا ومتكاملاً، لا يجوز التضحية به بناءً على تقييمات نظرية أو شكلية بحتة. ومن النقاط المحورية في الحكم مبدأ التناسب. فقد ذكّرت محكمة بولونيا بأن إبعاد شخص مندمج في المجتمع لا يكون مبررًا إلا إذا وُجدت أسباب حقيقية وراهنة تتعلق بالأمن القومي أو النظام العام. وفي غياب هذه الأسباب، فإن اقتلاع الشخص من السياق الحياتي الذي بناه في إيطاليا يُعدّ مساسًا غير مبرر بالحقوق الأساسية، بما يتعارض مع المادة 8 من الاتفاقية الأوروبية لحقوق الإنسان. كما تناول الحكم مفهوم الاندماج، موضحًا أنه لا ينبغي فهمه بوصفه هدفًا مثاليًا أو كاملاً. فلا يُشترط اندماج كامل أو نهائي أو لا رجعة فيه. بل يكفي إثبات جهد ملموس ومعقول للاندماج في المجتمع الإيطالي، من خلال العمل، والمشاركة في الحياة العائلية والاجتماعية، وبناء علاقات مستقرة. وهي قراءة واقعية تتوافق مع الغاية من الحماية التكميلية، التي تهدف إلى حماية أوضاع إنسانية ملموسة لا نماذج نظرية. وتبرز أهمية خاصة للإشارة إلى النظام الانتقالي. إذ أعادت المحكمة التأكيد على أنه، ما دام الطلب قد قُدّم قبل دخول ما يُعرف بمرسوم كوترو حيّز النفاذ، فإن التشريع السابق يظلّ واجب التطبيق. ويترتب على ذلك منح تصريح إقامة لمدة سنتين، يتيح العمل، وقابل للتجديد، ويمكن تحويله إلى تصريح إقامة لأسباب عمل. وهو جانب كثيرًا ما يُغفل في الممارسة الإدارية، لكنه حاسم في الحياة ...
    Voir plus Voir moins
    6 min
  • Protección complementaria y derecho a la vida privada_ sentencia del Tribunal de Bolonia de 12 de diciembre de 2025

    Protección complementaria y derecho a la vida privada_ sentencia del Tribunal de Bolonia de 12 de diciembre de 2025
    Dec 20 2025
    Protección complementaria y derecho a la vida privada: sentencia del Tribunal de Bolonia de 12 de diciembre de 2025, registro general 13822 de 2025 Buenos días, soy el abogado Fabio Loscerbo y este es un nuevo episodio del pódcast Derecho de la Inmigración. En este episodio analizamos una sentencia particularmente relevante del Tribunale Ordinario di Bologna, dictada el 12 de diciembre de 2025 e inscrita bajo el registro general 13822 de 2025, que aborda de manera clara y estructurada la cuestión de la protección complementaria basada en el derecho al respeto de la vida privada y familiar, conforme al artículo 19 del Texto Único de Inmigración italiano. El caso se refiere a una ciudadana extranjera que llevaba muchos años residiendo en Italia y que había construido una vida ya sólidamente arraigada en el país. La autoridad policial había denegado la solicitud de protección complementaria, apoyándose en el dictamen desfavorable de la Comisión Territorial y considerando insuficientemente acreditado el nivel de integración social. El Tribunal de Bolonia, con la sentencia de 12 de diciembre de 2025, estimó el recurso y reafirmó principios jurídicos que deberían estar ya consolidados, pero que en la práctica administrativa continúan siendo ignorados. El Tribunal aclara, ante todo, que la protección complementaria no exige la prueba de un riesgo de persecución ni de tratos inhumanos o degradantes. El núcleo de la valoración es distinto: consiste en verificar si la expulsión del territorio nacional puede comportar una violación concreta del derecho a la vida privada y familiar. Un derecho que no se limita a los vínculos familiares en sentido estricto, sino que abarca el conjunto de relaciones sociales, afectivas y laborales que una persona ha construido a lo largo del tiempo. En el caso examinado, el Tribunal valoró una serie de elementos fácticos muy concretos: la prolongada permanencia en Italia, la presencia estable del núcleo familiar, la escolarización de los hijos, la actividad laboral, aunque de carácter estacional y no continuo, y la autonomía habitacional. Considerados en su conjunto, estos elementos configuran un proyecto de vida real y estructurado, que no puede ser sacrificado mediante valoraciones abstractas o meramente formales. Un aspecto central de la sentencia es el principio de proporcionalidad. El Tribunal de Bolonia recuerda que la expulsión de una persona ya integrada solo puede justificarse cuando existan razones concretas y actuales de seguridad nacional u orden público. En ausencia de tales razones, el desarraigo del contexto vital construido en Italia se traduce en una restricción injustificada de los derechos fundamentales, en contraste con el artículo 8 del Convenio Europeo de Derechos Humanos. La decisión también se detiene en el concepto de integración, precisando que no debe entenderse como un resultado ideal o total. No se exige una integración plena, irreversible o definitiva. Basta con demostrar un esfuerzo apreciable de inserción en la realidad social italiana, a través del trabajo, la participación en la vida familiar y social y la creación de relaciones estables. Se trata de una interpretación realista, coherente con la función misma de la protección complementaria, concebida para tutelar situaciones humanas concretas y no modelos teóricos. De especial relevancia es asimismo la referencia al régimen transitorio. El Tribunal reitera que, al haberse presentado la solicitud antes de la entrada en vigor del denominado Decreto Cutro, sigue siendo aplicable la normativa anterior. En consecuencia, se reconoce el derecho a un permiso de residencia con una duración de dos años, que permite trabajar, es renovable y puede convertirse en un permiso de residencia por motivos laborales. Este aspecto, a menudo ignorado en la práctica administrativa, resulta decisivo en la vida cotidiana de las personas afectadas. La sentencia del Tribunal de Bolonia de 12 de diciembre de 2025, registro general 13822 de 2025, se inscribe en una línea jurisprudencial ya consolidada y confirma que la protección complementaria no es una concesión discrecional de la Administración, sino un auténtico derecho subjetivo cuando concurren los requisitos previstos por la ley. Explicar y difundir estas decisiones es esencial, porque solo a través de una correcta aplicación de las normas y de un uso adecuado de la jurisprudencia puede garantizarse un equilibrio justo entre el ejercicio del poder estatal y la tutela efectiva de los derechos fundamentales. Gracias por la escucha y hasta el próximo episodio de Derecho de la Inmigración.
    Voir plus Voir moins
    5 min
  • Protezione complementare e diritto alla vita privata_ il Tribunale di Bologna ribadisce i limiti al potere di espulsione

    Protezione complementare e diritto alla vita privata_ il Tribunale di Bologna ribadisce i limiti al potere di espulsione
    Dec 20 2025
    Protezione complementare e diritto alla vita privata: sentenza Tribunale di Bologna 12 dicembre 2025, ruolo generale 13822 del 2025 Buongiorno, sono l’Avvocato Fabio Loscerbo e questo è un nuovo episodio del podcast Diritto dell’Immigrazione. In questa puntata analizziamo una sentenza particolarmente rilevante del Tribunale Ordinario di Bologna, pronunciata il 12 dicembre 2025 e iscritta al ruolo generale 13822 del 2025, che affronta in modo chiaro e strutturato il tema della protezione complementare fondata sul diritto al rispetto della vita privata e familiare, ai sensi dell’articolo 19 del Testo Unico Immigrazione. La vicenda riguarda una cittadina straniera presente in Italia da diversi anni, con un percorso di vita ormai stabilmente radicato nel territorio nazionale. La Questura aveva rigettato la richiesta di protezione complementare, richiamando il parere sfavorevole della Commissione territoriale e ritenendo non sufficientemente dimostrato il livello di integrazione sociale. Il Tribunale di Bologna, con la decisione del 12 dicembre 2025, ha invece accolto il ricorso, affermando principi di diritto che dovrebbero essere ormai acquisiti, ma che nella prassi amministrativa continuano a essere spesso disattesi. Il Collegio chiarisce innanzitutto che la protezione complementare non richiede l’accertamento di un rischio di persecuzione né di trattamenti inumani o degradanti. Il fulcro della valutazione è diverso e si concentra sulla verifica del possibile pregiudizio che deriverebbe dall’allontanamento dal territorio nazionale, qualora esso comporti una violazione concreta del diritto alla vita privata e familiare. Un diritto che non si esaurisce nei legami familiari in senso stretto, ma comprende l’insieme delle relazioni sociali, affettive e lavorative che una persona ha costruito nel tempo. Nel caso esaminato, il Tribunale ha valorizzato una serie di elementi fattuali molto concreti: la lunga permanenza in Italia, la presenza stabile del nucleo familiare, la frequenza scolastica dei figli, l’attività lavorativa, anche se caratterizzata da discontinuità stagionale, e l’autonomia abitativa. Tutti questi elementi, considerati nel loro complesso, delineano un progetto di vita reale e strutturato, che non può essere sacrificato sulla base di valutazioni astratte o meramente formali. Un passaggio centrale della sentenza riguarda il principio di proporzionalità. Il Tribunale di Bologna ricorda che l’allontanamento di una persona già integrata è legittimo solo se giustificato da concrete esigenze di sicurezza nazionale o di ordine e sicurezza pubblica. In assenza di tali presupposti, lo sradicamento dal contesto di vita costruito in Italia si traduce in una compressione ingiustificata dei diritti fondamentali, in contrasto con l’articolo 8 della Convenzione europea dei diritti dell’uomo. La decisione affronta anche il tema dell’integrazione, chiarendo che essa non deve essere intesa come un risultato ideale o totale. Non è richiesto un inserimento pieno, irreversibile o definitivo. È sufficiente un apprezzabile sforzo di inserimento nella realtà sociale italiana, dimostrabile attraverso il lavoro, la partecipazione alla vita familiare e sociale, e la costruzione di relazioni stabili. Una lettura realistica, coerente con la funzione stessa della protezione complementare, che nasce per tutelare situazioni umane concrete. Di particolare rilievo è anche il richiamo al regime transitorio. Il Tribunale ribadisce che, trattandosi di una domanda presentata prima dell’entrata in vigore del cosiddetto Decreto Cutro, continua ad applicarsi la disciplina previgente. Ne consegue il riconoscimento di un permesso di soggiorno di durata biennale, che consente lo svolgimento di attività lavorativa, è rinnovabile ed è convertibile in permesso per motivi di lavoro. Un profilo spesso ignorato nella prassi amministrativa, ma determinante nella vita delle persone coinvolte. La sentenza del Tribunale di Bologna del 12 dicembre 2025, ruolo generale 13822 del 2025, si inserisce in un orientamento giurisprudenziale ormai consolidato e conferma che la protezione complementare non è una concessione discrezionale dell’Amministrazione, ma un vero e proprio diritto soggettivo, quando ricorrono i presupposti previsti dalla legge. Raccontare e spiegare queste decisioni è essenziale, perché solo attraverso una corretta applicazione delle norme e un uso consapevole della giurisprudenza si può garantire un equilibrio tra l’esercizio del potere amministrativo e la tutela effettiva dei diritti fondamentali. Grazie per l’ascolto e alla prossima puntata di Diritto dell’Immigrazione.
    Voir plus Voir moins
    6 min
  • Protection complémentaire et droit à la vie privée _ arrêt du Tribunal de Bologne du 12 décembre 2025, registre général 13822 de 2025

    Protection complémentaire et droit à la vie privée _ arrêt du Tribunal de Bologne du 12 décembre 2025, registre général 13822 de 2025
    Dec 20 2025
    Protection complémentaire et droit à la vie privée : arrêt du Tribunal de Bologne du 12 décembre 2025, registre général 13822 de 2025 Bonjour, je suis Maître Fabio Loscerbo et voici un nouvel épisode du podcast Droit de l’immigration. Dans cet épisode, nous analysons une décision particulièrement importante rendue par le Tribunale Ordinario di Bologna le 12 décembre 2025, inscrite au registre général 13822 de 2025, qui aborde de manière claire et structurée la question de la protection complémentaire fondée sur le droit au respect de la vie privée et familiale, au sens de l’article 19 du texte unique italien sur l’immigration. L’affaire concerne une ressortissante étrangère présente en Italie depuis de nombreuses années et ayant construit une vie désormais solidement enracinée sur le territoire italien. L’autorité de police avait rejeté la demande de protection complémentaire en se fondant sur l’avis défavorable de la Commission territoriale et en estimant que le niveau d’intégration sociale n’était pas suffisamment démontré. Le Tribunal de Bologne, par sa décision du 12 décembre 2025, a au contraire accueilli le recours, en réaffirmant des principes juridiques qui devraient être aujourd’hui bien établis, mais qui continuent à être ignorés dans la pratique administrative. Le Tribunal précise avant tout que la protection complémentaire ne requiert pas la preuve d’un risque de persécution ni de traitements inhumains ou dégradants. Le cœur de l’analyse se situe ailleurs : il s’agit de vérifier si l’éloignement du territoire national entraînerait une violation concrète du droit à la vie privée et familiale. Ce droit ne se limite pas aux liens familiaux au sens strict, mais englobe l’ensemble des relations sociales, affectives et professionnelles qu’une personne a construites au fil du temps. Dans le cas d’espèce, le Tribunal a accordé une importance particulière à des éléments factuels très concrets : la longue durée de séjour en Italie, la présence stable du noyau familial, la scolarisation des enfants, l’activité professionnelle — même lorsqu’elle est de nature saisonnière ou discontinue — ainsi que l’autonomie en matière de logement. Pris dans leur ensemble, ces éléments dessinent un projet de vie réel et structuré, qui ne peut être sacrifié sur la base d’appréciations abstraites ou purement formelles. Un point central de la décision concerne le principe de proportionnalité. Le Tribunal de Bologne rappelle que l’éloignement d’une personne déjà intégrée ne peut être justifié que par des raisons concrètes et actuelles liées à la sécurité nationale ou à l’ordre public. En l’absence de telles raisons, l’arrachement au contexte de vie construit en Italie constitue une atteinte injustifiée aux droits fondamentaux, contraire à l’article 8 de la Convention européenne des droits de l’homme. La décision se penche également sur la notion d’intégration, en précisant qu’elle ne doit pas être comprise comme un résultat idéal ou total. Il n’est pas exigé une intégration pleine, irréversible ou définitive. Il suffit de démontrer un effort appréciable d’insertion dans la société italienne, à travers le travail, la participation à la vie familiale et sociale, et la création de relations stables. Il s’agit d’une lecture réaliste, conforme à la finalité même de la protection complémentaire, qui vise à protéger des situations humaines concrètes et non des modèles théoriques. Une importance particulière est également accordée au régime transitoire. Le Tribunal réaffirme que, la demande ayant été introduite avant l’entrée en vigueur du décret dit « Cutro », la législation antérieure demeure applicable. Il en résulte la reconnaissance d’un titre de séjour d’une durée de deux ans, autorisant l’exercice d’une activité professionnelle, renouvelable et convertible en titre de séjour pour motifs de travail. Cet aspect, souvent négligé dans la pratique administrative, est pourtant déterminant dans la vie quotidienne des personnes concernées. L’arrêt du Tribunal de Bologne du 12 décembre 2025, registre général 13822 de 2025, s’inscrit dans une jurisprudence désormais consolidée et confirme que la protection complémentaire ne constitue pas une concession discrétionnaire de l’administration, mais bien un véritable droit subjectif lorsque les conditions prévues par la loi sont réunies. Expliquer et diffuser ces décisions est essentiel, car ce n’est que par une application correcte des règles et une utilisation consciente de la jurisprudence qu’un juste équilibre peut être garanti entre l’exercice du pouvoir de l’État et la protection effective des droits fondamentaux. Merci pour votre écoute et à très bientôt pour un nouvel épisode de Droit de l’immigration.
    Voir plus Voir moins
    5 min
  • Complementary Protection and the Right to Private Life_ Bologna Court Judgment of 12 December 2025, General Register No. 13822 of 2025

    Complementary Protection and the Right to Private Life_ Bologna Court Judgment of 12 December 2025, General Register No. 13822 of 2025
    Dec 20 2025
    Complementary Protection and the Right to Private Life: Bologna Court Judgment of 12 December 2025, General Register No. 13822 of 2025 Good morning, I am Attorney Fabio Loscerbo, and this is a new episode of the podcast Immigration Law. In this episode, we examine a particularly significant judgment delivered by the Tribunale Ordinario di Bologna on 12 December 2025, entered under General Register number 13822 of 2025, which addresses in a clear and structured manner the issue of complementary protection based on the right to respect for private and family life, pursuant to Article 19 of the Italian Consolidated Immigration Act. The case concerns a foreign national who has been living in Italy for many years and has built a life that is now firmly rooted in the country. The police authority had rejected the application for complementary protection, relying on the negative opinion of the Territorial Commission and considering the level of social integration to be insufficiently demonstrated. The Bologna Court, by its decision of 12 December 2025, upheld the appeal and reaffirmed legal principles that should by now be well established, yet continue to be disregarded in administrative practice. First and foremost, the Court clarified that complementary protection does not require proof of a risk of persecution or of inhuman or degrading treatment. The core of the assessment lies elsewhere: it requires verification of whether removal from the national territory would result in a concrete violation of the right to private and family life. This right is not limited to family ties in a strict sense, but encompasses the full range of social, emotional, and working relationships that a person has developed over time. In the case at hand, the Court placed significant weight on very concrete factual elements: long-term residence in Italy, the stable presence of the family unit, the children’s school attendance, employment activity—even if characterised by seasonal discontinuity—and housing autonomy. Taken together, these factors outline a genuine and structured life project, which cannot be disregarded on the basis of abstract or purely formal assessments. A central aspect of the judgment concerns the principle of proportionality. The Bologna Court recalled that the removal of a person who is already integrated into the host society may be justified only where there are concrete and current reasons relating to national security or public order. In the absence of such reasons, uprooting the individual from the social and personal context built in Italy amounts to an unjustified interference with fundamental rights, contrary to Article 8 of the European Convention on Human Rights. The decision also addresses the notion of integration, clarifying that it must not be understood as an ideal or total achievement. The law does not require full, irreversible, or definitive integration. It is sufficient to demonstrate an appreciable effort to integrate into Italian society, through employment, participation in family and social life, and the establishment of stable relationships. This is a realistic interpretation, consistent with the very purpose of complementary protection, which is designed to safeguard concrete human situations rather than theoretical models. Of particular importance is the reference to the transitional legal regime. The Court reiterated that, since the application had been submitted before the entry into force of the so-called Cutro Decree, the previous legal framework continues to apply. As a result, the applicant is entitled to a residence permit with a two-year duration, allowing employment, renewable, and convertible into a work-related residence permit. This aspect is often overlooked in administrative practice, yet it is decisive for the everyday lives of those concerned. The Bologna Court judgment of 12 December 2025, General Register number 13822 of 2025, fits within an already consolidated line of case law and confirms that complementary protection is not a discretionary concession by the administration, but a genuine subjective right whenever the legal requirements are met. Explaining and disseminating these decisions is essential, because only through the correct application of the law and a proper use of case law can a fair balance be ensured between the exercise of state authority and the effective protection of fundamental rights. Thank you for listening, and see you in the next episode of Immigration Law.
    Voir plus Voir moins
    5 min
  • Mbrojtja plotësuese pas Dekretit Cutro_ çfarë do të thotë vërtet

    Mbrojtja plotësuese pas Dekretit Cutro_ çfarë do të thotë vërtet
    Dec 16 2025
    Titulli: Mbrojtja plotësuese pas Dekretit Cutro: çfarë do të thotë vërtet Mirë se vini në një episod të ri të podcast-it E Drejta e Imigracionit.
    Unë jam Avv. Fabio Loscerbo. Sot flasim për një vendim të rëndësishëm të Gjykatës së Bolonjës, të datës 5 dhjetor 2025, që ka të bëjë me mbrojtjen plotësuese. Pas Dekretit Cutro, shumë persona menduan se kjo formë mbrojtjeje ishte hequr. Gjykata shpjegon qartë se kjo nuk është e vërtetë. Mbrojtja plotësuese vazhdon të ekzistojë. Me fjalë të thjeshta, shteti italian duhet të vazhdojë të respektojë të drejtat themelore të personave të huaj. Një nga këto të drejta është e drejta për jetën private, pra e drejta për të vazhduar një jetë të ndërtuar në Itali, me punë, marrëdhënie dhe stabilitet. Ligji ka ndryshuar, por mbrojtja nuk është zhdukur. Ajo që ka ndryshuar është se nuk ka më rregulla të ngurta. Tani gjyqtari duhet të shqyrtojë çdo situatë personale, rast pas rasti. Në çështjen e vendosur nga Gjykata e Bolonjës, puna ka pasur një rol shumë të rëndësishëm. Jo vetëm sepse personi kishte të ardhura, por sepse përmes punës ndërtohen marrëdhënie, miqësi dhe një jetë normale në Itali. Por kini kujdes: mbrojtja plotësuese nuk është automatike dhe nuk është një rregullim i përgjithshëm. Nëse ka probleme serioze që lidhen me rendin publik ose sigurinë, mbrojtja mund të refuzohet. Mesazhi është i qartë: nëse një person ka ndërtuar një jetë reale dhe të rregullt në Itali, ligji mund ta mbrojë atë jetë. Por çdo rast duhet të vlerësohet me kujdes. Faleminderit për dëgjimin.
    Unë jam Avv. Fabio Loscerbo dhe ky ishte podcast-i E Drejta e Imigracionit.
    Voir plus Voir moins
    2 min
  • Complementary Protection after the Cutro Decree_ what it really means

    Complementary Protection after the Cutro Decree_ what it really means
    Dec 16 2025
    Title: Complementary Protection after the Cutro Decree: what it really means Welcome to a new episode of the Immigration Law podcast.
    My name is Avv. Fabio Loscerbo. Today we talk about an important decision of the Court of Bologna, issued on 5 December 2025, concerning complementary protection. After the Cutro Decree, many people thought that this type of protection had been cancelled. The Court clearly explains that this is not true. Complementary protection still exists. In simple words, the Italian State must continue to respect the fundamental rights of foreign nationals. One of these rights is the right to private life, meaning the right to continue a life built in Italy, with work, relationships and stability. The law has changed, but the protection has not disappeared. What changed is that there are no more rigid rules. Now the judge must look at each personal situation, case by case. In the case decided by the Court of Bologna, work was very important. Not only because the person had an income, but because work helps people build relationships, friendships and a normal life in Italy. But attention: complementary protection is not automatic and it is not an amnesty. If there are serious problems related to public order or security, protection can be refused. The message is clear: if a person has built a real and regular life in Italy, the law can protect that life. But every case must be carefully evaluated. Thank you for listening.
    My name is Avv. Fabio Loscerbo, and this was Immigration Law.
    Voir plus Voir moins
    2 min