स्त्रोतांनुसार, सप्तर्षी हे सनातन धर्मातील अत्यंत महत्त्वाचे व्यक्तिमत्त्व आहेत, जे केवळ पौराणिक आणि आध्यात्मिक पैलूच नव्हे, तर खगोलशास्त्रीय संदर्भही दर्शवतात. हे सप्तर्षी ब्रह्माचे मानस पुत्र मानले जातात आणि ते प्रत्येक मन्वंतरात वैदिक ज्ञानाचे रक्षण करतात. ते आकाशातील सप्तर्षी मंडलाचे (बिग डिपर) तारे म्हणून ओळखले जातात, जे प्राचीन काळी कालमापन आणि दिशानिर्देशासाठी वापरले जात होते. या ऋषींना मानवी वंशाचे मूळ आणि विविध गोत्रांचे जनक मानले जाते, ज्यामुळे ते मानवजातीचे आध्यात्मिक आणि वंशज पूर्वज ठरतात. याशिवाय, सप्तर्षी चेतनेची सात अवस्था आणि सप्तलोक यांचेही प्रतीक आहेत, जे त्यांचे बहुआयामी महत्त्व स्पष्ट करते.

हे स्रोत गणेश चतुर्थी या सणाचे आध्यात्मिक, योगिक आणि ऐतिहासिक महत्त्व स्पष्ट करतात. पहिला स्रोत गणेश चतुर्थीचा पुराणांमधील संदर्भ आणि ब्रह्माचे विघ्नहर्ता गणपतीच्या रूपात अवतरण कसे साजरे केले जाते, यावर प्रकाश टाकतो. दुसरा स्रोत गणपतीच्या प्रत्येक शारीरिक वैशिष्ट्याचा योगिक अर्थ समजावून सांगतो, जसे की सोंड 'ओंकाराचे' प्रतीक आहे आणि उंदीर 'मनावर नियंत्रण' दर्शवतो. तिसरा स्रोत प्राचीन काळातील गणेश चतुर्थी कशी साजरी केली जात होती (घरगुती व्रत आणि मातीच्या मूर्तीचे विसर्जन) आणि आधुनिक सार्वजनिक उत्सवापेक्षा ती कशी वेगळी होती, हे विशद करतो.

हरतालिका तीजचे मूळ, विधी आणि आध्यात्मिक महत्त्व स्पष्ट करणाऱ्या तीन स्रोतांमध्ये ही माहिती दिलेली आहे. पहिला स्रोत हरतालिका तीज कधी साजरी केली जाते, तिच्यामागील पौराणिक कथा, उपवास आणि पूजेचे विधी तसेच तिचे आध्यात्मिक महत्त्व सांगतो. यात पार्वतीच्या दृढ भक्तीमुळे तिला भगवान शिव कसे प्राप्त झाले, हे स्पष्ट केले आहे. दुसरा स्रोत हरतालिका तीजच्या गहन आध्यात्मिक प्रतीकांवर प्रकाश टाकतो, ज्यात पार्वतीची तपस्या ही इच्छा-शक्तीचे प्रतीक, वनवास हा त्यागाचे प्रतीक आणि निराहार उपवास हा वासनांवर विजय मिळवण्याचे प्रतीक मानला जातो. तिसरा स्रोत हरतालिका तीजची संपूर्ण व्रत कथा कथन करतो, ज्यात राजा हिमालयाची कन्या पार्वतीला नारद मुनींच्या सल्ल्यानंतरही भगवान विष्णूऐवजी शिवच पती म्हणून हवे होते आणि तिने त्यासाठी केलेल्या तीव्र तपस्येमुळे शिव प्रसन्न होऊन तिला पती म्हणून स्वीकारतात, हे सांगितले आहे. तिन्ही स्रोत भक्ती, दृढनिश्चय आणि ईश्वर-मिलनाचे महत्त्व अधोरेखित करतात.