داستان

نام کتاب: طوبا

نویسنده: مصطفی مستور

راوی: احسان عبدی پور

انتشارات: نشر چشمه

احسان عبدی‌پور داستان منتشرنشده‌ای به نام “طوبا” را که نوشتهٔ مصطفی مستور است، پنجم شهریور ۱۴۰۴ در انتشارات چشمه روایت کرده است.

این محتوا معمولاً بخشی از مجموعه “خانواده فرهنگی چشمه” است که در آن، هنرمندان مختلف بخش‌هایی از کتاب‌ها را می‌خوانند.

این روایت‌خوانی به سبک پادکست و داستان‌گویی صمیمی احسان عبدی‌پور است که در آن، او بخشی از متن را با لحن خاص خود اجرا می‌کند.

• نام آهنگ: وایسا دنیا

• خواننده: رضا صادقی

• ترانه‌سرا: رضا صادقی

• آهنگساز: رضا صادقی

• تنظیم‌ کننده، میکس و مسترینگ: سیروان خسروی

• سال انتشار: ۱۳۸۵ (۲۰۰۶)

• نام آلبوم: این قطعه، آهنگ اصلی و عنوان آلبومی با همین نام است.

من دیگه خسته شدم بس که چشمام بارونیه

پس دلم تا کی فضای غصه رو مهمونیه

من دیگه بسه برام تحمل این همه غم

بسه جنگ بی ثمر برای هر زیاد و کم

وقتی فایده ای نداره غصه خوردن واسه چی

واسه عشقای تو خالی ساده مردن واسه چی

نمیخوام چوب حراجی رو به قلبم بزنم

نمیخوام گناه بی‌عشقی بیوفته گردنم

نمیخوام در به در پیچ و خم این جاده شم

واسه آتیش همه یه هیزم آماده شم

یا یه موجود کم و خالی پر افاده شم

وایسا دنیا وایسا دنیا من میخوام پیاده شم

همه حرف خوب میزنند اما کی خوبه این وسط

بد و خوبش به شما ما که رسیدیم ته خط

قربونت برم خدا چقد غریبی رو زمین

آره دنیا ما نخواستیم دلو با خودت نبین

نمیخوام در به در پیچ و خم این جاده شم

واسه آتیش همه یه هیزم آماده شم

یا یه موجود کم و خالی پر افاده شم

وایسا دنیا وایسا دنیا من میخوام پیاده شم

این همه چرخیدی و چرخوندی آخرش چی شد

اون بلیط شانس دائم بگو قسمت کى شد

همه درویش همه عارف جای عاشق پس کجاست این همه طلسم و ورد جای خوش دعا کجاست

نمیخوام در به در پیچ و خم این جاده شم

واسه آتیش همه یه هیزم آماده شم

یا یه موجود کم و خالی پر افاده شم

وایسا دنیا وایسا دنیا من میخوام پیاده شم

نمیخوام در به در ...

صدای شاعر

▨ نام شعر: نشسته در حیاط و ظرف چینی روی زانویش

▨ شاعر: حامد عسکری

▨ با صدای: حامد عسکری

▨ سال سرایش: دهه ۱۳۹۰ خورشیدی

▨ سبک شعری: شعر عاشقانه معاصر غزل گونه

نشسته در حیاط و ظرف چینی روی زانویش

اناری بر لبش، گل کرده سنجاقی به گیسویش

قناری های این اطراف را آسیمه سر کرده

صدای نازک برخورد چینی با النگویش

اگر یاس امین الدوله بودم می‌توانستم

کمی از ساقه‌هایم را ببندم دور بازویش

مضاعف می‌کند زیبایی‌اش را گوشوار آنسان

که در باغی درختی مهربان را آلبالویش

خسوف ماه رخ داده ست یا بالا بلای من

به روی چهره پاشیده است از ابریشم مویش؟

قضاوت می‌کند تاریخ بین خان ده با من

که از من شعر می‌ماند و از او باغ گردویش

تو را از من جدا کردند هر باری به ترفندی

یکی با طعنه تلخش، یکی با برق چاقویش

رعیت زاده بودم دخترش را خان نداد و من

هزاران زخم کهنه داشتم، این زخم هم رویش

حامد عسکری