Goedemorgen! In de allereerste aflevering van haar nieuwe podcastserie “Goedemorgen, Yvonne Wil Werken” bouwt Yvonne, met meer moed dan ooit, haar verhalen op met improvisatie, gedreven door een onstuitbare wil om te werken en haar leven terug te claimen. Na een auto-ongeluk dat haar jarenlang in Spanje hield met geheugenproblemen, CPTSS, epilepsie en meer, deelt ze haar wanhoop en angst. Vorige week, terwijl ze werkte in een restaurant in Marbella, voelde ze zich niet goed door dagen zonder slaap – gedwongen om te slapen in een opslagruimte waar urine van klanten naar binnen liep, een onmenselijke omgeving. Uitgeput ging ze zitten, kreeg een CPTSS-aanval gevolgd door een epileptische aanval, viel van een stoel en was lang bewusteloos. Toch blijft ze vechten voor een leven met vrienden, eten, drinken en een dak boven haar hoofd. Totaal afgezonderd, zonder netwerk, is dit haar noodkreet om geaccepteerd te worden: gebroken, niet perfect, maar met een hart vol liefde voor Nederland. Met haar aparte persoonlijkheid, “gespleten haarpunten en persoonlijkheden”, maakt ze er een show van, met personages uit haar ongefunde TV-serie “Ella in Marbella” en theatershows “Seraphine”, genoemd in The New Times. Yvonne voelt zich “zo verdomd alleen”, maar zet schaamte opzij. In mei werd ze opgenomen om niet uit het leven te springen, na meerdere NDE’s en een coma. Met Amsterdamse humor en hoop, roept ze op: samen voor Nederland! Geen vlog, maar een intieme audio-ervaring vol veerkracht. Luister mee en steun haar reis! Waarschuwing: bevat gevoelige onderwerpen zoals trauma, epilepsie en onmenselijke omstandigheden. CPTSS en mijn leven vol strijd en hoop Ik ben Yvonne, en mijn verhaal, dat ik deel in mijn podcast Yvonne Padmos Podcast NL, is een rauwe schreeuw om gehoord en gered te worden. Complexe posttraumatische stressstoornis (CPTSS) beheerst mijn leven, een aandoening die voortkomt uit jaren van herhaalde trauma’s: een auto-ongeluk waarbij ik meer dan twaalf uur bewusteloos vastzat op een berg onder de brandende zon, mishandeling, beroving, onderkoeling in de zee, een coma, drie maanden hospitalisatie waarin ik niet kon eten of drinken en alleen maar bloedde, en nog veel meer. CPTSS, zoals beschreven in de ICD-11, is geen gewone PTSS. Het is een diepe wond in mijn psyche, veroorzaakt door langdurige onveiligheid en machteloosheid. Het geeft me black-outs, momenten waarop ik vooruit staar, huilbuien, en gedachten van niet willen leven. Mijn zintuigen, versterkt na mijn coma, maken de wereld te luid, te overweldigend – maar soms zie ik de lucht blauwer, een bitterzoet voordeel. Mijn brein is veranderd door dat ongeluk. Langdurige bewusteloosheid en extreme hitte hebben mogelijk hypoxisch hersenletsel veroorzaakt, wat mijn geheugenproblemen, epilepsie en dissociatieve episodes verklaart. Neuropsychologisch onderzoek toont aan dat chronische stress, zoals ik heb doorleefd, de amygdala overactiveert en de prefrontale cortex verzwakt, waardoor ik moeite heb met emotieregulatie en vaak in een overlevingsmodus vastzit. Mijn fysieke ongemakken, zoals oncontroleerbaar plassen, zijn waarschijnlijk stress-geïnduceerd of neurologisch, maar zonder adres kan ik geen huisarts krijgen, geen diagnose, geen behandeling. Mijn recente ervaring in een restaurant in Marbella – waar ik, uitgeput door dagen zonder slaap in een opslagruimte vol urine van klanten, een CPTSS-aanval kreeg, van een stoel viel, een epileptische aanval had en lang bewusteloos was – laat zien hoe mijn omgeving mijn ziekte verergert. Zonder vrienden, familie of netwerk ben ik totaal afgezonderd. Na het ongeluk was ik geestelijk en emotioneel kapot. Jarenlang luisterde ik naar een man die beloofde me te beschermen, maar me in de steek liet, wat mijn wantrouwen in anderen versterkte – een klassiek CPTSS-symptoom. Sociale isolatie maakt herstel bijna onmogelijk; onderzoek toont aan dat steun oxytocine vrijmaakt, wat veiligheid en genezing bevordert. Zonder iemand om mee te praten, gebruik ik mijn podcast om mijn leven “nonstop” te delen: mijn black-outs, mijn angst, mijn verdriet, mijn gedachten over niet willen leven. Het is geen zwakte, maar een moedige poging om verbinding te maken en geaccepteerd te worden, ondanks dat ik “gebroken” ben. Mijn boek legt precies uit wat er misgaat in het systeem. Zonder adres kan ik geen huisarts krijgen, geen zorg voor mijn CPTSS of epilepsie. In mei 2025 werd ik opgenomen om suïcide te voorkomen, maar consistente behandeling blijft uit. Bureaucratie en uitbuiting ( in jaren) – en eigenlijk ook nu zoals mijn baas die eiste/vroeg dat ik terugkwam na een epileptische aanval om in een onmenselijke opslagruimte te slapen – ontnemen me mijn rechten, zoals vastgelegd in artikel 25 van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens: recht op gezondheid en een adequate levensstandaard. Mijn vraag waarom criminelen veiliger zijn met onderdak en voedsel, terwijl ik in een “konijnenhol...
Voir plus
Voir moins
4 min